از جمله مواردی که شهید صدر در آن رویکردی نسبتاً متمایز در روش و محتوا اتخاذ نموده جمع عرفی است. ویژگیهای این رویکردوحدت ملاک بر محور قرینیت، انسجام میان نمونهها و تفکیک ملاک از ابزارهای اثباتی آن میباشد. وی، با تعمیم قرینیت در تمام نمونههای جمع عرفی، «حکومت»، «تقیید»، «تخصیص» و «اظهریت» راحداکثر از ابزارهای کشف آن تعریف میکند. براین اساس، آنچه مبنای رفع ید از ظهور عام و مطلق و محکوم در قبال خاص، و مقید و حاکم خواهد بود، قرینیت است و حکومت، تقیید و تخصیص، سازوکارهایی‌اند که متکلم در داخل نظام محاورات عرفی، برای بیان مراد نهایی جدی خود، از آنها استفاده میکند. بدون توجه به قرینیت و کارکرد آن در این نمونهها، رفع ید از ظهور فاقد دلیل است.
)